چرخ گردون به هر طرف بچرخد، فرقی نمی‌کند؛ تحریم باشد یا سیل ، بیماری باشد یا زلزله علی‌السویه است….دغدغه‌ای نداریم جز نوشتن و نوشتن …..

با وجود تصور و تفکر استرس‌ها و نامهربانی‌ها؛ اما می‌نویسیم و باز هم می نویسیم چون این حرفه را با عشق انتخاب کردیم و پای آن هستیم و با آن زندگی می کنیم.
وقتی خبرنگاری، هم دستت می لرزد و هم دلت، استرس نه فقط روزها بلکه شبها هم تو را رها نمی کند، اضطراب و نگرانی با خونت عجین شده و با تو رفیق است!
شاید بگویید مگر شق القمر می کنید؟ آره به نوعی شق القمر می کنیم؛باید هر روز با یک تیپ و یک قشر، سر و کله بزنی و جوری قلم بزنی که در عین حالی که حق را می نویسی، هیچکس را از خود دلخور نکنی
سخت است که از مشکلات بنویسی و قادر باشی همه را راضی نگه داری! خبر، مانند چوب دوسری است که همیشه یکی را راضی و دیگری را ناراضی می کند و در این میان، فقط نگارنده هست که باید هم تمجید بشنود و هم انتقاد.
شاید روز خبرنگار، تنها فرصتی باشد که حرف های دل خود را بزنیم، عمریست که این حرفها را دیگران زدند و ما نوشتیم، حالا یک روز هم ما می گوییم شاید دیگران بنویسند.
کسی که خبرنگاری را انتخاب می کند قطعا به دنبال کسب درآمد نیست چون نیک می داند که از این راه به نوایی نمی رسد، انتخاب او مرز میان عشق و جنون است که یا باید بماند و همه ناملایمات را تحمل کند و یا باید برود و از عشق خود دست بکشد و این همه سرمایه ای است که یک خبرنگار عاشق دارد.