عرض سلام و احترام خدمت عزیزان هم‌محلی، دوستان وهمشهریان خودم که همگی جزء یک اعضای خانواده بزرگ می‌باشیم. چند دقیقه‌ای را دوستانه و به‌عنوان کوچک‌ترین عضو این خانواده بزرگ در خدمت همه عزیزان هستم. باشد که با یاری خداوند و همکاری همه عزیزانم، ویروس منحوس کرونا را شکست دهیم.
۲۰ روز قبل از سال نو و عید نوروز ۹۹ یک جنگ پنهانی و خانمان سوز با جنگنده پیشرفته نامرئی به نام کرونا ویروس به جهان حمله کرد که کشور عزیز ما ایران نیز درگیر این ویروس منحوس شد و متأسفانه باعث مرگ و میر شدید مردم سرزمین‌مان گشت. باعث شهادت برادران و خواهران پزشک و پرستار و مدافعان سلامت که در خط مقدم مبارزه با این ویروس ازگرانبها ترین سرمایه شخصی خودشان، که سلامتی و جان این عزیزان بود، گذشتند و به خیل شهدا پیوستند و به ما وصیت کردند که جهت حفظ سلامتی جامعه و خانواده‌مان از شر این ویروس، در خانه بمانیم و با کادر پزشکی و مدافعان سلامت همکاری کنیم اما ما توجه نکردیم و حرف این شهدا را نشنیده گرفتیم. چقدر سخت است یک روز از خانواده دور باشیم و خبر از سلامتی و احوال آن‌ها نداشته باشیم؟؟ اما این عزیزان با سختی و در میان موشک کرونایی در بیمارستان‌ها، مجبورند چندین روز متوالی و شبانه روز از ماسک و لباس مخصوص و… جهت پرستاری از بیماران کرونایی ،به دور از محیط بیرون و حتی تلفن همراه باشند، چقدر خانواده این عزیزان نگران فرزندان، همسر و اعضای خانواده خود هستند تا سلامت ازبیمارستان به منزل برگردند. اما دریغا که بعضی از بیماران و کادر پزشکی به خاطر شدت حمله ویروس با مرگ دست و پنجه نرم می‌کنند و چه خانواده‌هایی که با حسرت، چشم انتظار برگشت عزیزانشان می‌باشند. واقعا چقدر دردناک و سخت هست؟؟؟
اگر من و شما به خودمان زحمت استفاده از ماسک و رعایت فاصله اجتمایی و نرفتن به جشن عروسی و مهمانی‌های خانوادگی و خروج غیرضروری از منزل را داده بودیم، باهمین راه ساده و رایگان برای مقابله با بیماری خطرناک کرونا، این ویروس نامرئی همکاری میکردیم، اکنون شاهد این اتفاقات نبودیم.
یک سؤال: تصور کنید که الان زمان جنگ و دفاع مقدس است، آیا زیر باران موشک و خمپاره در مقابل سربازان دشمن و تانک‌های بی‌رحم با خیال آسوده و به همین راحتی عروسی می گرفتیم؟؟ مهمانی و دورهمی خانوادگی میرفتیم؟؟ رفت وآمد غیرضروری از منزل داشتیم؟؟ یا این که جان و مال و ناموس خود را به نخستین و امن‌ترین جان‌پناه میبردیم ؟؟ کدام راه را انتخاب میکردیم؟؟ انجام امورات خود در زیر موشک باران یا پیدا کردن جای امن ؟؟؟؟ عاقلانه‎ترین راه این است که جان خود را به واسطه حضور در جان‌پناه‌ها حفظ کنیم.
عزیزانم؛ اکنون نیز همان شرایط دوران جنگ است با این تفاوت که قبلا پرواز جنگنده‌ها را با شروع آژیر خطر و کار کردن پدافند هوایی متوجه میشدیم و به سمت پناهگاه میرفتیم، سربازان مسلح دشمن در شهرهای درگیر جنگ عملا و با چشم قابل رؤیت بود و فرصت اندکی جهت فرار و در امان ماندن داشتیم اما امروز این ویروس با چشم دیده نمی‌شود و به سرعت از طریق دهان، بینی، چشم و دست‌های وارد بدن ما می‌شود و خیلی راحت و بی دردسر، بعنوان سربازان نفودی و جنگنده های دشمن، با سرعت تمام، باخود حمل کرده و به خانواده و فامیل و همشهری خود آسیب می‌زنیم و یا دیگران بدون اطلاع ناقل و حمل کننده این ویروس بوده و به سمت ما شلیک می‌کنند. تصور کنید در شرایط جنگی، در خیابان ایستاده‌اید و خمپاره به یک متری شما اصابت می‌کند؛ چه انفاقی برایتان پیش می آید؟؟
چرا تاوان بی‌خیالی کسانی که کرونا را جدی نمی‌گیرند را سایر افراد بی گناه خانواده دهند؟؟
چرا در زمانه‌ای که عصر تکنولوژی وپیشرفت ارتباطات است، بجای ماندن در کنار خانواده و خبر گرفتن تصویری و تلفنی و… از سایر اعضای فامیل، بهانه دید و بازدید داریم؟؟ چرا بجای ارسال پیام یا تماس تبریک و تسلیت، به دلیل چشم‌هم‌چشمی، سماجت به حضور در جشن عروسی یا مراسم عزا داریم؟؟
چرا فکر سلامتی و حفظ جان، مال و… برایمان بی‌اهمیت شده؟؟ چرا خود و سایر اعضای خانواده را مستقیما به وسیله کرونا قتل عام میکنیم؟؟ سلامتی فامیل و اعضای خانواده و همنوع اهمیت بیشتری دارد یا دورهمی و میهمانی و عروسی و عزا؟؟؟ کدام یک از نظر عقلی، شرعی، قانونی و علمی دارای ارزش بالاتری است و برایمان اهمیت ویژه دارد؟؟؟ در خانه ماندن جهت دفاع از سلامتی خانواده و جامعه که در مقابل‌شان مسؤولیم یا میهمانی فامیلی وجشن و عروسی؟؟؟
رعایت نکردن پروتکل‌های بهداشتی که موجب یک عمر پشیمانی، دوری و حسرت نبودن عزیزانی که به واسطه کرونا به قتل رسیده اند یاماندن در خانه؟؟ مگر خرید یک عدد ماسک چقدر هزینه دارد؟؟ آیا ارزش مقابله با این قاتل نامرئی را ندارد ؟؟؟ با رعایت نکردن نکات بهداشتی در هنگام بیرون بودن از خانه، درواقع تیر خلاص به سلامتی اعضای خانواده میزنیم. چرا؟؟؟؟؟؟؟چرا؟؟؟؟؟؟؟؟
هنوز باور نکردیم که کرونا یک قاتل بی رحم است که هر لحظه و در هر مکانی در کمین نشسته است.
آیا ارزش ندارد که وقت صرف کرده و ۲۰ ثانیه دست‌های خود را با آب و صابون بشوییم؟؟؟ وقت بگذاریم سطوح و دستگیره‌های درب را ضدعفونی کنیم؟؟
بله؛ به همین راحتی خانه را اشغال و ویران وهمه را قتل‌عام می‌کند چون ما تعارف فامیلی داریم، چشم وهم‌چشمی داریم، ساده برخورد می‌کنیم و این خطر بزرگ را جدی نگرفتیم.
تا امروز بیش از ۴۷ هزار نفر از هم وطنان عزیزمان قتل عام شدند که از این تعداد ۲۴۲۷ نفر هم استانی خودمان هستند و از این هم استانی ها۳۰ نفر شهری‌مان بودند که ممکن است از عزیزان و اعضای خانواده هر یک ما بوده باشند.
اینکه …..از همشهرستانی های ما مبتلا به بیماری کرونا شدند، نشان از غفلت و سهل انگاری ما و عدم توجه به توصیه های بهداشتی و رعایت آن دارد.
یک شب شاد بودن در دورهمی فامیلی ارزش یک عمر ندامت و پشیمانی و حسرت خوردن را ندارد.
به همین راحتی حق‌الناس گردن خود نگذاریم. با کمترین هزینه هم خودمان سالم بمانیم هم جامعه سالمی داشته باشیم و پزشکان و کادر درمان را بیش ازاین، به زحمت نندازیم.
در پایان دست تمام مدافعان عرصه سلامت را می‌فشارم و از کادر بهداشت و درمان شهرستان اقلید به‌ویژه پزشک محترم و کادر درمانگاه جامع سلامت دهستان احمداباد قدردانی می‌کنم. علی اصغر ترابی نژاد