یادداشت| یک سال بدون مرد میدان اما با نامی که زنده است

نام او با خستگی‌ناپذیری گره خورده بود. با کارِ شبانه‌روزی. با دغدغه‌ی مردم. و با امیدی که در دل‌های خسته، جوانه زد.

احیاگر تولید، حامی کارگران

دولت شهید رئیسی، دولت میدان بود؛ نه پشت میز. او باور داشت چرخ اقتصاد با حرف نمی‌چرخد. باید به دل کارخانه‌های خاموش رفت و امید را از دل خاکستر بیرون کشید.
صدها واحد تولیدی راکد، به همت او و تیمش جان گرفتند. کارگرانی که سال‌ها چشم انتظار بازگشت به کار بودند، دوباره لباس کار پوشیدند.
او اقتصاد را از اتاق‌های بسته نجات داد و به کوچه‌های واقعی جامعه برد. جایی که مردم با بیکاری، فقر و ناامیدی دست‌وپنجه نرم می‌کردند.

نهضت خانه‌دار شدن مردم

مسکن، دغدغه‌ی هر خانواده‌ای‌ست. شهید رئیسی این را خوب می‌دانست. طرح نهضت ملی مسکن را با هدف خانه‌دار کردن مردم به‌ویژه جوانان و اقشار کم‌درآمد کلید زد.
او می‌خواست «خانه‌دار شدن» فقط رؤیا نباشد. با همه موانع و مشکلات، پای کار ایستاد تا زمین، تسهیلات، و زیرساخت‌های لازم برای این طرح عظیم فراهم شود.
نهضت مسکن، تنها یک پروژه نبود. امیدی بود که در دل خانواده‌ها زنده شد. امید به آینده‌ای که سقفی امن بر سرشان باشد.

روابط خارجی با نگاه به عزت ملی

رئیسی در سیاست خارجی، به‌دنبال تعامل عزتمندانه بود. او نه اهل انفعال بود و نه انزوا. ارتباط با کشورهای شرق، از جمله چین، و توسعه روابط با کشورهای آفریقایی، از ثمرات نگاه راهبردی او بود.
او می‌خواست ایران در معادلات جهانی، جایگاهی شایسته داشته باشد. از قراردادهای بزرگ اقتصادی تا دیپلماسی فعال منطقه‌ای، نشانه‌هایی از تحرک تازه در سیاست خارجی ایران بود.
او دیپلماسی را در خدمت مردم می‌خواست، نه برعکس. هر توافقی، باید سفره مردم را رنگین‌تر می‌کرد. این اصلِ سیاست خارجی دولتش بود.

مرد میدان؛ رئیس‌جمهوری که در میان مردم زیست

شهید رئیسی به معنای واقعی کلمه، رئیس‌جمهور میدانی بود. در هر سفر استانی، در هر بازدید بی‌مقدمه، او کنار مردم ایستاد، به حرف‌شان گوش داد و همان‌جا تصمیم گرفت.
سفرهای متعددش، نشان از بی‌قراری برای خدمت داشت. او نمی‌توانست پشت درهای بسته بماند، وقتی مردم در صف مشکلات بودند.
او برای مردم زندگی کرد، با مردم نفس کشید، و در راه مردم، به دیدار معبود شتافت.

و امروز…
امروز، یک سال پس از شهادتش، نام او در دل میلیون‌ها ایرانی زنده است. نه فقط به خاطر مسئولیت‌هایش، بلکه به خاطر صداقت، تلاش، و مردمی بودنش.
او رفت، اما مسیرش باقی‌ست. و این مردم، حافظ آن راه خواهند بود.

یادداشت از علیرضا اسفندی