مرتضی آوینی، همان مستندساز انقلابی که روزگاری شیفتهٔ سینمای آوانگارد بود، پس از انقلاب کشف کرد که هنر می‌تواند فراتر از نمایش باشد؛ می‌تواند منبری برای بیان حقیقت باشد. این کشف او را از دنیای نظریه‌پردازی به خط مقدم جبهه‌های جنگ کشاند، جایی که دوربینش نه برای فیلمبرداری، که برای جهاد تبیین به کار رفت.